Zion National Park

Zion jest jednym z niewielu amerykańskich parków, starających się ograniczyć emisję COշ. Dlatego władze zakazały poruszania się własnym pojazdem na terenie parku i oferują darmową usługę shuttle bus. Samochód trzeba zostawić na parkingu zaraz za wjazdem, blisko Visitor Center. W szczycie sezonu (czerwiec-wrzesień), warto pojawić się w parku zaraz po otwarciu, gdyż już po godzinie 9.00 może być ciężko znaleźć miejsce parkingowe, a po 10.00 jest to praktycznie niemożliwe. Wtedy jedynym rozwiązaniem jest pozostawienia samochodu w przypadkowym miejscu poza terenem parku albo… przełożyć wizytę na inny dzień. Jak zwykle swoje pierwsze kroki warto skierować do Visitor Center. Rangerzy odpowiedzą na wszystkie Wasze pytania oraz udzielą kilku praktycznych informacji o warunkach pogodowych czy warunkach na poszczególnych szlakach.

Park jest idealnym miejscem zarówno dla wytrawnych hikerów, jak i dla przeciętnych spacerowiczów. Dla łowców przygód i dla tych, którzy szukają wytchnienia i relaksu w rajskim ogrodzie. Jednak każdy turysta powinien znaleźć czas na ikonę parku – The Narrows. Do The Narrows prowadzi 1,5-kilometrowa ścieżka, która swój początek ma w ostatnim punkcie parku – Temple of Sinawava. Nie jest to trudne przejście, ścieżka jest wybetonowana, w całości płaska i wiedzie wzdłuż rzeki. W kilku punktach natknąć się można na malutkie plaże z łagodnym zejściem do wody. Na samym końcu ścieżki rozpoczyna się szlak, a najciekawszy jego moment znajduje się kilkanaście metrów tuż za zejściem, więc nie trzeba przechodzić całości. Jednak nawet jeśli chcemy dotrzeć nawet do tego najbliższego punktu, trzeba się odpowiednio przygotować! Trasa prowadzi kamienistym, niestabilnym korytem, a prąd może być całkiem silny, nie trzeba chyba dodawać, że woda jest lodowata. Spacer na boso czy w klapkach całkowicie odpada. Kilka agencji turystycznych, zlokalizowanych przed samym parkiem, oferuje możliwość wypożyczenia specjalnych neoprenowych butów. Jeśli jednak nie planujecie kilkugodzinnej wędrówki wystarczą pełne buty. Można zaopatrzyć się w parę na zmianę lub parę starych butów, których nie będzie żal zamoczyć. W rzece płynie słodka woda, więc butom nie powinno się nic stać, chodzi jedynie o późniejszy komfort chodzenia. 

Pełna trasa wąwozem rzeki w rwącej wodzie mierzy 6 kilometrów. Jeśli kochacie przygody, będzie to na pewno niezapomniane doświadczenie. Na końcu znajduje się kilka małych miejsc kempingowych, gdzie można zatrzymać się na noc. Niezależnie od tego czy planujesz dojść do końca i wyjść z wąwozu jeszcze tego samego dnia (ok. 8 godzin treku) czy przenocować i wracać następnego dnia, potrzebujesz oficjalnego pozwolenia Wilderness Permit. Ze względu na ograniczoną ilość wydawanych permitów, warto dokonać rezerwacji dużo wcześniej, maksimum to 3 miesiące przed planowanym dniem wyprawy. Pozwolenia wydawane są od 7 do 2 dni przed planowanym wyjściem. Ceny takich passów zaczynają się od 15$ ( dla 1-2 osób), plus 5$ opłaty rezerwacyjnej ekstra. Opłata rezerwacyjna nie jest zwracana nawet w przypadku zamknięcia trasy i anulowania pozwolenia. Jeśli chcesz nocować w The Narrows potrzebujesz swojego namiotu i reszty sprzętu. Ważne jest też ubranie. Pomijając kwestie neoprenowych kombinezonów, które można wypożyczyć ( poza parkiem, gdyż Visitor Center nie oferuje takich usług!), warto pamiętać, że o ile zalecane będą spodnie z krótkimi nogawkami, to na górę warto będzie mieć ciepły sweter, polar czy kurtkę. Ochroni cię to przed wychłodzeniem. Nawet w gorące dni w wąwozie jest chłodno, przez większość dnia znajduje się on w cieniu, a kilka godzin w zimnej wodzie dodatkowo potęguje poczucie ziąbu.

Poza The Narrows park oferuje kilkanaście innych tras pieszych. Jedną z najprostszych jest Pa’rus Trail. Zaczyna się przy samym Visitor Center i ciągnie przez niespełna 3km. Warto skorzystać z niej na samym początku, ominąć kolejkę przy pierwszym punkcie przesiadkowym i spacerując Pa’rus Trail wsiąść do shuttle busa na 2 lub 3 przystanku.

Jeśli jesteście w parku wiosną lub wczesnym latem warto zahaczyć również o ścieżkę na Emerald Pools. Pierwsza część jest równie łatwa jak Pa’rus Trail, krótka, kilometrowa ścieżka prowadzi nad szmaragdowe baseny i wodospady. Jeśli po tym spacerze pozostanie niedosyt, można pokusić się o wejście wyżej, nieco bardziej stromą, nieutwardzoną ścieżką na drugą część trasy do Upper Emerald Pool i zejść szlakiem Kayenta Trail. Takie przejście to przyjemny, ok. 5-kilometrowy trek, niewymagający super kondycji.

Jedną z najbardziej spektakularnych tras jest ścieżka West Rim, kończąca się na Angels Landing, czyli anielskim lądowisku. Jest to szlak wymagający zarówno dobrej kondycji fizycznej jak i silnej psychiki – wiele punktów to wąskie przejścia nad kilkusetmetrową przepaścią. Na samym końcu grań staje się stroma i ekstremalnie wąska, jej część zabezpieczona jest jedynie łańcuchami. Trasa nie jest ekstremalnie długa, jej przejście zajmuje średnio 3-4 godziny w obie strony, ale dla najlepsi w czasie niskiego sezonu przechodzą trasę w 2 godziny (w wysokim sezonie zdarzają się kolejki na szlaku, które znacznie wydłużają przejście). Ze względu na niesamowite widoki, ciągnące się przez całą drogę, jest ona uznana za jedną z najpiękniejszych tras w całych Stanach. Całkowicie się z tym zgadzamy!

Po całodziennej eksploracji parku polecamy zatrzymać się w Zion Lodge na lunch, obiad lub przynajmniej kawę. W tym miejscu serwują świetną pizzę w amerykańskim stylu (całkiem słusznych rozmiarów). Trzeba przyznać, że najlepiej smakuje w piknikowym stylu na trawniku zaraz przed lodge, gdzie można odpocząć w cieniu drzewa. Nierzadko można jeść w towarzystwie niewzruszonych tłumem sarenek.

Dokładne mapy i długości tras dostępne są w oficjalnym informatorze parku

*długości tras przedstawione są w jedną stronę, chyba, że zaznaczono inaczej.